Ieder kind ontwikkelt zich in een eigen tempo. Verschillen in ontwikkelingstempo zijn heel normaal. Soms wijkt de ontwikkeling van dagelijkse activiteiten af van wat het kind nodig heeft om maximaal te kunnen participeren. Het kind kan problemen in het dagelijks handelen ervaren, zoals zelfverzorging, schoolse vaardigheden, zelfvertrouwen en interactie.
Kinderen kunnen deze vaardigheden ontwikkelen via spel. Kinderen zijn vaak dol op honden, zij hebben immers dezelfde hobby: spelen! Een hond laat het kind zich op zijn gemak voelen. Via spel met de hond kunnen tal van dagelijkse vaardigheden aan bod komen. Vaak helpt een therapiehond door er simpelweg te zijn.
Sessies met een hond doen vele mensen, maar door als therapeut ook natuurlijke handvaten in te zetten kunnen de sessies zoveel meer betekenis bieden voor het kind. Daar waar de meeste ergotherapeutische sessies plaatsvinden in een lokaal, is werken met honden vaak een bezigheid in een natuurlijke omgeving. Het legt de focus naar buiten, weg van de innerlijke problemen. Het sluit aan bij de biophilia-hypothese, die ons bewust maakt van het positief effect van de natuur op onze psychische en lichamelijke gezondheid. Biophilia is de menselijke behoefte aan contact met de natuur. De inbreng van de natuur tijdens de sessies is dan ook een voorwaarde voor het slagen van de therapie. Vanuit liminality speel ik als therapeut met het kind en de hond via gekende omgangspatronen om daaruit nieuwe strategieën te ontwikkelen. Het loslaten van de oude gekende gedragspatronen en het bestendigen van de nieuwe patronen. Via de therapiesessies met de hond ontstaan omstandigheden waarin het kind uit zijn positie als zorgvrager kan stappen en kan evolueren tot zorgverlener voor het dier. Het zelfvertrouwen krijgt een enorme boost.
